Cennet Bahçesine Aday Tebessüm Çiçeklerine.. / Fatma Beyza Zortul & Semiha Marufoğlu

Rûhumuzun sıcak bir tebessüme her dâim ihtiyâcı vardır. En çok da gücümüzün azaldığını hissettiğimiz zamanlarda içimizi serinleten, yorgunluğumuzu unutturan tebessümlere ihtiyâç duyarız. Farz edelim ki yüzümüzde temsîlî bir çiçek var her insana özgü dokusu, kokusu, renkleri, büyüklüğü olan bir çiçek. Rûhun gıdâsının aksatılmadığı, aydınlandığı güneşli günlerde açan; rûhun tākatini kesen kasvetli, karanlık günlerde ise kendini saklayan, açmaya niyeti olmayan bir çiçek. Adına tebessüm çiçeği diyelim mi? ? peki, anlaştık…

Başta aynada kendi yüzümüzde görmeyi arzuladığımız o ifâdeyi āilemizde, okulumuzda, iş yerlerimizde, toplu taşıma araçlarında, yürüdüğümüz sokaklarda, yabancı olduğumuz şehirlerde aslında tüm insanlarda görmeyi arzularız. Etrâfımızı gözlemlediğimizde çoğu yüzde memnûniyetsiz, kanâatsiz, gergin ifâdelere rastlarız. Bu durum gün içinde yaşadığımız olumsuz olaylar ya da dünden (geçmişten) kalan anılarla zihin bağımızın sağlıklı bir şekilde kopamayışı ve kopmaya karşı bir direniş göstererek bütün bir günü asık bir suratın tahakkümü ile geçirmesinden kaynaklanmakta.

Tebessüm, Müslüman olma coşkusunu bir okyanus misâli içinde taşıyan her mü’minin yüreğinden süzülen bir katredir. Damla damla birikip yeşertebilecektir çölleri bile..