Çatkapı / Ebru Çoruk

Çocukluğumda sabah namaza kalkılır, bir daha da yatılmazdı. Erken kalkmak kısmetti, rahmetti. Babama göre doğruydu da; bunu şimdi daha iyi anlıyorum. Her sabah misâfirimiz olurdu. Köyden ilçeye gelenler direkt bize gelirdi. Sofralar kurardı annem, sohbet eşliğinde kahvaltı yapılırdı.

Komşular, hısım akrabâlar… Herkeste bir samîmiyet bir güven vardı. Mahallede hiç kimsenin kapısı kilitli olmazdı. Hele yaz günleri... Kapılar ardına kadar açık olur, kapıya sâdece tül perde takılırdı. Biri biraz sıkılsa, içi daralsa hiç haber vermeden, çat kapı diğerine gider; Allah ne verdiyse yer içer, sohbet eder, sıkıntılarından arınmış olarak evine dönerdi.

Çıkar ilişkisi yoktu o zamanlar; büyük bir dayanışma ve yardımlaşma vardı, her şey imece usûlü yapılırdı. Oyunlar gerçek, sohbetler samîmî, yiyecek ve içecekler doğal, sâde ve gösterişsizdi; bir o kadar da birbirine sımsıkı bağlarla bağlı dostluklar, akrabâlıklar vardı.